Ciao!

Even een update vanuit het zonnige zuiden! Zoals je begrijpt ben ik inmiddels in Italië. Gisteren ben ik ’s ochtends weggebracht naar Brussel, om daar in het vliegtuig te stappen. Het was nog maar de tweede keer om te vliegen en de eerste keer dat ik alleen zou gaan, dus ik was best zenuwachtig. Achteraf helemaal nergens voor nodig want alles liep op rolletjes.

Flying high

Nadat ik mijn bagage had ingecheckt moesten we nog een tijdje wachten. En toen het eenmaal tijd was om afscheid te nemen was het toch wel even moeilijk. Maar met het idee in mijn achterhoofd dat het maar voor een paar maanden is ben ik toch maar door de douane gegaan. Daar ging alles prima en vervolgens was het zoeken naar de juiste gate. Het gatenummer van mijn vlucht was nog niet bekend, dus moest ik nog een kwartiertje wachten. Toen op het informatiebord verscheen dat ik bij gate 9 moest zijn, ben ik daarheen gelopen met een hele stoet andere passagiers. Bij de gate moest ik ook nog even wachten, maar al snel konden we gaan boarden. We konden zo door de schuifdeuren naar buiten lopen, naar de trappen bij het vliegtuig om vervolgens in te stappen. Mijn stoel had ik zo gevonden en al snel zat ik klaar om aan de vlucht te beginnen. Helaas was er een kleine vertraging, dus moesten we weer een tijdje wachten. Gelukkig zaten we al wel in het vliegtuig, want ondertussen was het flink gaan regenen. Uiteindelijk was het dan toch zo ver, tijd om op te stijgen! Ik had me erop voorbereid dat ik enorm veel last van mijn oren zou krijgen, aangezien dat de vorige keer ook zo was. Gelukkig heb ik deze keer helemaal nergens last van gehad. Na een kleine twee uur vliegen kwamen we aan in Milaan. Daar landden we op Bergamo, waar ze blijkbaar met onderhoudswerkzaamheden bezig zijn, waardoor het hele vliegveld op z’n kop staat. Nadat we waren uitgestapt, moesten we met z’n allen in een bus die ons naar de ruimte bracht waar je je bagage op kunt halen. Op geen enkel bord stond op welke band onze bagage zou komen, maar de andere passagiers schenen allemaal precies te weten waar we moesten zijn, dus ben ik daar maar achter aangelopen. Mijn koffer kwam als eerste over de band, dus die heb ik eraf gevist en ik ben gelijk doorgelopen naar de aankomsthal.

Finally in Italy

Reka wist niet zeker of ze op tijd zou kunnen zijn om mij op te halen, maar gelukkig zat ze al te wachten. Ik kreeg een heel hartelijk welkom en voelde me gelijk om mijn gemak. We zijn naar de auto gelopen en hebben samen de loodzware koffers erin gegooid. Vanaf Bergamo was het ongeveer een uur rijden naar Lodi in verband met het drukke verkeer. Na een paar minuten zijn we gestopt bij een tankstation om even wat te drinken te halen en te tanken. Toen ik uit de auto was en naar de shop wilde lopen zei Reka dat ik mijn tas mee moest nemen, omdat die anders gegarandeerd gejat zou worden. Daar moest ik nog even aan wennen. Toen we gingen afrekenen in de shop, legde Reka uit dat je altijd en overal je bonnetjes mee moet nemen. In Nederland wijzen we dat vaak af, maar dat is hier dus niet gebruikelijk. Daarna gingen we tanken, wat hier dus ook heel anders gaat. Je bestelt benzine bij iemand van het tankstation, die tankt jouw auto vol, wast ondertussen je ramen en vervolgens betaal je met de pinpas. Nog maar een paar minuten in Italie en ik had al vanalles geleerd.

Home sweet home

Na de stop bij het tankstation zijn we doorgereden naar Lodi. Daar aangekomen zijn we eerst naar de supermarkt geweest om vervolgens naar huis te gaan. Ik was heel benieuwd waar ik terecht ging komen, want ik had het huis alleen op Google Earth gezien en ik wist niet eens zeker of dat wel het juiste was. Toen we hier aankwamen bleek het toch hetzelfde huis te zijn. De familie woont op de bovenste verdieping van een ‘flat’ met twee etages. Het appartement is veel mooier en ruimer dan ik me had voorgesteld. Het is ontzettend gezellig en licht ingericht. Ik slaap op de kamer van Ruben, die tijdens mijn verblijf bij zijn ouders slaapt. De familie gaf al aan dat ze hier wonen, omdat het handiger is voor hun werk. Mario werkt in een kantoor aan het eind van de straat en het kantoor waar Reka werkt is een paar straten verder. Nadat we alles hadden uitgeladen, moest Reka de auto nog gaan parkeren. Dat doet ze dus bij het kantoor van haar werk, wat betekende dat ze even een half uurtje weg zou zijn. In die tussentijd kwamen Monika (de oppas) en Ruben thuis. Ruben kwam al huilend binnen en toen hij zag dat er opeens een vreemde in zijn huis zat, werd het er niet beter op. Ik vroeg me af of dat wel goed zou komen, maar een paar minuten later was er niks meer aan de hand en hebben we gezellig samen gespeeld, Ruben met een grote lach op zijn gezicht en ik opgelucht. Niet veel later kwam Mario thuis. Ook hij was ontzettend aardig en heette me welkom in Italie en in hun familie. Ik had begrepen dat Mario geen Engels sprak, maar hij begon gelijk een heel verhaal tegen me af te steken in het Engels! Zijn Engels is niet perfect en dat van mij ook niet, dus we begrijpen elkaar soms verkeerd maar het is al zo fijn dat hij dus wel Engels spreek en we gezellig samen kunnen kletsen als Reka er niet is. Dat hebben we dan ook al een heleboel gedaan, want Reka had gisteravond een afspraak bij de kapper, waardoor ze niet mee kon eten en pas later op de avond terug was. Ik heb dus de eerste avond gezellig met de mannen gegeten. Heerlijke zalm met aardappelpuree. Net toen we het eten hadden opgeschept, bedacht Mario zich opeens dat hij nog water moest kopen. En de winkel zou bijna gaan sluiten dus moest hij daar direct om. Dus hup, jas aan, geld mee en hij was vertrokken. Blijkbaar zie ik er heel betrouwbaar uit, want opeens zat ik daar alleen met Ruben. Gelukkig was die ontzettend lief en heb ik hem alvast maar eten gegeven tot Mario terug was.

Mario en Reka zijn ontzettend behulpzaam. Ze hebben er al over nagedacht waar ik een taalcursus kan volgen, een SIMkaart kan halen, hoe ik mijn dagen in kan vullen en al van alles geregeld om mijn verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken. Ze zijn ook enorm gastvrij, ik mag pakken waar ik zin in heb en doen en laten wat ik wil. Het is al alsof ik hier echt woon, ook al ben ik er nog maar een dag.

First night

Afgelopen nacht was nog niet zo’n succes. Ik heb niet veel geslapen, maar dat kwam waarschijnlijk door de hitte en de spanning. Vast ook door alle vreemde geluiden die je niet gewend bent. En mijn bed kraakte enorm, dus ik durfde me bijna niet te bewegen, bang dat ik iemand wakker zou maken.

First day

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Ruben is hier de wekker en die was om 06.15 wakker. We hebben samen ontbeten en iedereen heeft zich op het gemak klaar gemaakt. Ik ben met Reka meegelopen naar het kinderdagverblijf, wat hier ongeveer 10 minuten vandaan is, zodat ik alvast wist waar het ongeveer zit. Alleen terug lopen was niet zo moeilijk. Toen ik weer thuis was heb ik nog wat bagage uitgepakt en het een en ander in het huishouden gedaan. Daarna ben ik naar de markt gegaan, die is een straat verder en dat is twee keer in de week. De markt is precies in het centrum, dus ik ben gelijk ook even door de winkelstraat gelopen. Toen ik het meeste had gezien en een plattegrond van het stadje had gekocht ben ik weer naar huis gegaan. Daar heb ik gnocchi voor mezelf gekookt, Reka had vanmorgen even snel uitgelegd hoe dat moest, en dat was heerlijk. Het koken van mijn eerste echte Italiaanse maaltijd is dus een feit! Vanmiddag heb ik nog een afspraak bij een taalinstituut om te kijken wat de mogelijkheden zijn om een cursus Italiaans te volgen. Daarna ga ik samen met Monika Ruben ophalen van het kinderdagverblijf en zullen we op hem passen tot zijn ouders thuis komen.

Dit weekend gaan we naar hun huis in Liguria, aan de kust. Waarschijnlijk vertrekken we morgenavond. Zaterdag zullen we gaan lunchen bij de moeder van Mario en wanneer het lekker weer is ook nog even naar het strand natuurlijk. Op dit moment is het hier 23 graden en schijnt het zonnetje, hopelijk is dat tijdens het weekend ook het geval.

Ik heb enorm veel zin om naar Liguria te gaan, ben heel benieuwd naar hun huis en de familie daar.

Liefs,

Marinda