Ciao!

Inmiddels zijn we weer al twee weken verder. En dat betekent ook dat ik hier nog maar 11 dagen ben! De tijd vliegt echt voorbij. Na de ‘verhuizing’ is er een heleboel verandert. Vanaf toen ben ik hele dagen op Ruben gaan passen.

La spiaggia e il sole

We gaan elke ochtend naar het strand en daar moeten we al vroeg zijn, anders hebben we geen plek meer om te parkeren. Het is namelijk zo druk dat alles om 9 uur al vol staat. En dat komt niet door de toeristen, want die zijn er hier niet zo veel, maar alle locals liggen al vroeg op het strand. De meesten komen rond 9 uur en gaan rond lunchtijd weer weg. Dit omdat het ’s middags zo verschrikkelijk warm is dat het niet uit te houden is op het strand. Zeker niet als je geen parasol bij hebt. Het is hier gemiddeld 30 graden en ik dacht in het begin dat ik de enige was die zo’n last van de hitte had, maar ik heb nu al van verschillende Italianen gehoord dat dit een uitzonderlijk warme zomer is. De laatste warme zomer als deze was in 2002 heb ik me wijs laten maken. Ik ben dus gelukkig niet de enige die af en toe loopt te klagen over het weer, want zelfs de Italianen hebben er last van. Ik ben wel blij dat we juli in Lerca doorbrengen, want ik begreep dat het kwik in Lodi regelmatig naar de 40 graden stijgt!

La macchina

Om op het strand te komen, moeten we een stukje met de auto rijden. Het is niet ver weg, maar we wonen nu in de ‘bergen’ dus dat betekent dat het hier behoorlijk stijl is. Met de fiets zou het bijna onmogelijk zijn om weer thuis te komen, omdat je dan tegen de helling op moet. En met een kind en allerlei strandspullen is dat niet zo een goed idee. Mijn gastfamilie heeft nog een derde auto, een opel tigra, en daar mag ik in rijden. Toen ik te horen kreeg dat ik hier met de auto zou moeten gaan rijden, was ik best een beetje zenuwachtig. Ten eerste omdat iedereen hier zich als een malloot gedraagt op de weg. Ik sta er van te kijken dat er hier niet meer ongelukken gebeuren, want iedereen doet lekker waar hij zin in heeft. Ze steken hier over zonder te kijken, halen links en rechts in en gaan midden op de weg rijden in plaats van een rijbaan te kiezen op de snelweg. En ten tweede omdat de wegen hier zo stijl zijn en vol haarspeldbochten zitten en dat ben ik in ons vlakke kikkerlandje natuurlijk totaal niet gewend. In het weekend dat we hier aankwamen heb ik samen met Mario een oefenrondje gereden en dat ging gelukkig super goed. Ben er nu al helemaal aan gewend en ga mezelf geloof ik ook al een beetje als een Italiaanse chauffeur gedragen ;-)

La settimana scorsa

Het zomer seizoen is hier nu echt begonnen en dat kun je ook goed merken. ’s Avonds zijn er nog veel mensen op straat te vinden en er hangt echt een vakantiesfeer. We gaan nu vaak ’s avonds nog weg als Mario of Reka thuis komen. We zijn naar een festival in een dorpje verderop geweest. Daar hebben we samen met een vriendin van Reka gezellig gegeten. Verder zijn we naar Arenzano geweest voor aperitivo, naar Celle Ligure om te wandelen en te eten, we hebben tapas gegeten op het strand en uiteraard zijn we ook bij nonna wezen eten.

Finale Ligure

Afgelopen weekend ben ik naar Finale Ligure geweest. Dat een dorpje wat ook aan de kust ligt een stukje ten noorden van Lerca. ’s Ochtends heb ik daar rondgelopen en ben ik naar Finale Borgo geweest. Dat was een klein stukje typisch Italië verstopt tussen de woonwijken. Als je niet weet waar je moet zoeken dan zou je het nooit vinden. Het was daar heel mooi, met smalle straatjes, gekleurde huizen, gezellige pleintjes, kathedralen en achteraf winkeltjes. Precies zoals wij ons Italië voorstellen. In Finale Ligure waren heel wat meer toeristen dan in de omgeving van Lerca. ’s Middags heb ik uiteraard heerlijk op het strand gelegen.

Gli ultimi giorni

Kan het nog steeds niet geloven dat het al weer bijna voorbij is. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik op de helft van mijn verblijf hier was en nu ga ik al bijna naar huis! En er zijn nog zo veel dingen die ik wilde zien of doen waar helemaal geen tijd voor is. Deze laatste dagen wil ik vooral met mijn gastfamilie doorbrengen, want ik heb al besloten dat ik zeker nog eens naar Italië terug ga en ik ga er maar van uit dat al die steden en gebouwen er dan nog steeds staan dus dat ik die altijd nog kan zien. Het is tenslotte maar 1,5 uur vliegen. Het is aftellen nu, maar ook nog volop genieten van die laatste dagen die eigenlijk een beetje als vakantie aanvoelen.

Liefs,

Marinda