THE END!

Inmiddels ben ik al weer een weekje terug in Nederland! Het was de eerste dagen weer een beetje wennen, vooral de regen. Wat een verschil was dat. Ik vertrok in Milaan met 34 graden om in Brussel het vliegtuig uit te stappen met nog maar 14 graden. Maar gelukkig wordt het hier nu beter en krijgen we misschien toch nog een beetje zomer. Ik mis Italië al wel en ook mijn gastgezin. Zeker Ruben, het is heel raar om die niet meer hele dagen om me heen te hebben.

Laatste dag

Vorige week dinsdag was dan echt mijn laatste dag in Italië. Het was een heel raar idee om alles voor de laatste keer te doen. Maar ik had me er natuurlijk op ingesteld, dus dan leef je er ook wel naartoe en ben je je heel bewust van die laatste momenten. Maandagavond had ik alles al klaar gezet, dus dinsdagochtend was het de laatste dingen bij elkaar zoeken en daarna alles in de auto laden. ’s Ochtends vroeg zijn we terug naar Lodi gereden, omdat Mario daar die dag moest werken en dan kon hij me ’s avonds naar het vliegveld brengen. Het was vreemd om weer in Lodi terug te zijn, want de eerste maanden was dat ‘thuis’ maar zo voelde het helemaal niet meer. Dat laat maar weer zien hoe snel je aan andere plaatsen en gewoontes gewend raakt. Dit was de laatste dag samen met Ruben, dus uiteraard hebben we leuke dingen gedaan. Even naar de markt en het park geweest, een rondje in het treintje gedaan en een enorm groot ijsje gegeten.

Terugreis

Aan het eind van de middag zijn we naar het vliegveld gereden, daar hebben we nog wat gewinkeld en daarna wat gegeten. Maar toen was het echt tijd om de bagage in te gaan checken en om daarna door de controle te gaan. Dus daar was dan ook het moment om echt afscheid te nemen van Mario, Ruben en Italie. Na nog een laatste keer zwaaien dan toch op naar het vliegtuig. Alles ging vrij snel, toen ik bij de gate aan kwam kon ik na een paar minuten al boarden. Gelukkig ook op de terug weg geen last van mijn oren gehad en gezellig gepraat met het bejaarde Italiaanse stel dat naast me zat. En ook het vliegen ging lekker vlot, want we waren een kwartier eerder in Brussel dan gepland. Na het landen de bagageband opgezocht, maar daar moesten we nog een tijdje wachten voordat de koffers kwamen. Toen ik ze toch eindelijk had kon ik naar buiten en daar stonden m’n vriend, moeder en zus te wachten. Wat was het super om ze weer te zien!

Grazie

Wat was het een geweldig avontuur! Wat begon met een voorzichtige droom is nu werkelijkheid geworden. En het lijkt nog maar net begonnen, maar is toch echt al weer voorbij. In de afgelopen maanden heb ik heel veel geleerd, nieuwe mensen ontmoet, fantastische plaatsen gezien, een nieuwe cultuur leren kennen, ander eten geproefd, maar vooral genoten. Iedereen bedankt voor alle cadeautjes, kaartjes, berichtjes, gewoon voor het meeleven. Italië heeft met verrast en ik zal er zeker weten nog een keer naartoe gaan. Het was onvergetelijk!

Grazie mille!

Liefs,

Marinda

Goodbye Italy!

Ciao a tutti!

Morgen is het dan al zo ver, mijn laatste dagje hier in het zonnige Italie! Vandaag is mijn laatste dag hier in Liguria en morgenochtend vroeg rijden Mario, Ruben en ik terug naar Lodi. Daar zal ik de hele dag nog op Ruben passen, waarna Mario me ’s avonds op het vliegveld zal brengen. En dan vlieg ik toch echt weer terug naar Nederland. Reka zal er niet bij zijn, want van haar heb ik gisteren al afscheid genomen. Zij is namelijk op haar laatste business reis voordatde vakantie beginten ze zal pas eind deze week terug komen.

Varigotti

Vorig weekend zijn we naar Varigotti geweest. Dat is ook weer een dorpje hier aan de kust. Je zou denken dat al die dorpjes op den duur wel gaan vervelen, maar niks is minder waar. Natuurlijk lijken ze veel op elkaar, maar het is juist leuk om de verschillen en specialiteiten van elk dorpje te zien. Want ook al liggen de plaatsen zo dicht bij elkaar, elk dorpje heeft wij zijn eigen ding waar het om bekend staat. We zijn daar naar het strand geweest en ’s avonds zouden we naar een festival gaan. Maar toen we op het plein kwamen waar het festivalnormaal wordt gehouden, bleek dat het dit jaar naar een ander dorp was verplaatst, omdat het te groot werd om op dat plein te vieren. Omdat we daar onmogelijk meer konden komen met de auto, omdat het zo druk was, hebben we maar besloten om in Varigotti te blijven en van het uitzicht te genieten. Het was daar echt ontzettend mooi. We hebben op het strand naar de zonsondergang achter te bergen gekeken.

Montagne

De volgende dag heeft mijn gastfamilie me mee naar de ‘echte’ bergen genomen, die heel wat hoger zijn dan de heuvels waar we wonen. Daar zijn we naar een typisch wintersport dorpje gegaan om in de omgeving te wandelen. Ik ben alleen nog maar in zo’n dorpje geweest voor wintersport en dan ligt ermeters sneeuw. Het was heel leuk om nu zo’n dorpje in de zomer te zien en over de groene pistes te lopen waar ze in de winter skieen. De reden dat we het hogerop hadden gezocht was dat ik zou gaan paragliden die dag. Helaas net voordat ik zou gaan vertrekken, kwam de instructeur met het slechte nieuws dat er te veel wind stond. Dat was flink balen, omdat dat de enige dag was dat het voor mij nog kon. Dus voor mij geen paragliden in Italië. Gelukkig was niet alles voor niets geweest en hebben we daar een fantastisch uitzicht gehad.

Pescare

Afgelopen zaterdag vroeg een kennis of ik mee wilde gaan vissen op zee. Omdat ik toch nog geen plannen had en nog nooit had gevist leek me dat wel een goed plan. Toen we ’s ochtends vroeg bij het bootje aan kwamen vroeg ik me af of het toch wel zo’n goed idee was, omdat het maar een kleine roeiboot met een buitenboordmotor was. Het had flink gestormd de nacht ervoor en voor die ochtend gaven ze ook nog niet zulk mooi weer af. Maar toen we de zee op gingen kwam toch het zonnetje door, dus we gingen vol goede moed op pad. Na wat uitleg en een paar keer uitgooien kreeg ik de smaak te pakken en opeens bungelde daar mijn eerste vis aan de haak! Ik was ontzettend verbaasd, want had net het idee gekregen dat ik het nooit zou leren zonder dat alles in de knoop raakte. En mijn beginnersgeluk was nog niet op, want ik hengelde ze toen opeens één voor één uit het water. Het waren allemaal maar kleintjes dus we hebben ze terug gegooid. Enop dat momentkregen we ineens in de gaten dat er toch wel behoorlijk wat golven kwamen. Toen we naar de lucht keken was het zwaar bewolkt en zat er een storm aan te komen. We hadden het totaal niet in de gaten gehad, omdat we het zo druk met vissen hadden. Dus toen hebben we alles snel binnen gehaald en gingen we op weg naar het strand. Maar onderweg werd de lucht alleen maar donkerder en de golven alleen maar hoger. De golven sloegen het bootje in, zodat er op den duur een laag water in het bootje stond. Het was behoorlijk spannend, maar uiteindelijk zijn we na een tijd varen toch doorweekt op het strand aangekomen. We waren erg opgelucht dat we weer op het droge stonden, maar wat was het gaaf!

Addio

Wat is het vreselijk snel gegaan allemaal en wat zal ik het hier gaan missen! Alle mensen die ik hier heb ontmoet, de zon, het eten, de mooie steden en vooral het fantastische landschap en de zee. Wat zal het weer wennen zijn als ik terug ben in het koude Nederland. Gelukkig heb ik afgelopen dagen nog flink kunnen genieten. En natuurlijk zal het ook heel fijn zijn om iedereen weer te zien!

Liefs,

Marinda

Goodbye Italy!

Ciao a tutti!

Morgen is het dan al zo ver, mijn laatste dagje hier in het zonnige Italie! Vandaag is mijn laatste dag hier in Liguria en morgenochtend vroeg rijden Mario, Ruben en ik terug naar Lodi. Daar zal ik de hele dag nog op Ruben passen, waarna Mario me ’s avonds op het vliegveld zal brengen. En dan vlieg ik toch echt weer terug naar Nederland. Reka zal er niet bij zijn, want van haar heb ik gisteren al afscheid genomen. Zij is namelijk op haar laatste business reis voordatde vakantie beginten ze zal pas eind deze week terug komen.

Varigotti

Vorig weekend zijn we naar Varigotti geweest. Dat is ook weer een dorpje hier aan de kust. Je zou denken dat al die dorpjes op den duur wel gaan vervelen, maar niks is minder waar. Natuurlijk lijken ze veel op elkaar, maar het is juist leuk om de verschillen en specialiteiten van elk dorpje te zien. Want ook al liggen de plaatsen zo dicht bij elkaar, elk dorpje heeft wij zijn eigen ding waar het om bekend staat. We zijn daar naar het strand geweest en ’s avonds zouden we naar een festival gaan. Maar toen we op het plein kwamen waar het festivalnormaal wordt gehouden, bleek dat het dit jaar naar een ander dorp was verplaatst, omdat het te groot werd om op dat plein te vieren. Omdat we daar onmogelijk meer konden komen met de auto, omdat het zo druk was, hebben we maar besloten om in Varigotti te blijven en van het uitzicht te genieten. Het was daar echt ontzettend mooi. We hebben op het strand naar de zonsondergang achter te bergen gekeken.

Montagne

De volgende dag heeft mijn gastfamilie me mee naar de ‘echte’ bergen genomen, die heel wat hoger zijn dan de heuvels waar we wonen. Daar zijn we naar een typisch wintersport dorpje gegaan om in de omgeving te wandelen. Ik ben alleen nog maar in zo’n dorpje geweest voor wintersport en dan ligt ermeters sneeuw. Het was heel leuk om nu zo’n dorpje in de zomer te zien en over de groene pistes te lopen waar ze in de winter skieen. De reden dat we het hogerop hadden gezocht was dat ik zou gaan paragliden die dag. Helaas net voordat ik zou gaan vertrekken, kwam de instructeur met het slechte nieuws dat er te veel wind stond. Dat was flink balen, omdat dat de enige dag was dat het voor mij nog kon. Dus voor mij geen paragliden in Italië. Gelukkig was niet alles voor niets geweest en hebben we daar een fantastisch uitzicht gehad.

Pescare

Afgelopen zaterdag vroeg een kennis of ik mee wilde gaan vissen op zee. Omdat ik toch nog geen plannen had en nog nooit had gevist leek me dat wel een goed plan. Toen we ’s ochtends vroeg bij het bootje aan kwamen vroeg ik me af of het toch wel zo’n goed idee was, omdat het maar een kleine roeiboot met een buitenboordmotor was. Het had flink gestormd de nacht ervoor en voor die ochtend gaven ze ook nog niet zulk mooi weer af. Maar toen we de zee op gingen kwam toch het zonnetje door, dus we gingen vol goede moed op pad. Na wat uitleg en een paar keer uitgooien kreeg ik de smaak te pakken en opeens bungelde daar mijn eerste vis aan de haak! Ik was ontzettend verbaasd, want had net het idee gekregen dat ik het nooit zou leren zonder dat alles in de knoop raakte. En mijn beginnersgeluk was nog niet op, want ik hengelde ze toen opeens één voor één uit het water. Het waren allemaal maar kleintjes dus we hebben ze terug gegooid. Enop dat momentkregen we ineens in de gaten dat er toch wel behoorlijk wat golven kwamen. Toen we naar de lucht keken was het zwaar bewolkt en zat er een storm aan te komen. We hadden het totaal niet in de gaten gehad, omdat we het zo druk met vissen hadden. Dus toen hebben we alles snel binnen gehaald en gingen we op weg naar het strand. Maar onderweg werd de lucht alleen maar donkerder en de golven alleen maar hoger. De golven sloegen het bootje in, zodat er op den duur een laag water in het bootje stond. Het was behoorlijk spannend, maar uiteindelijk zijn we na een tijd varen toch doorweekt op het strand aangekomen. We waren erg opgelucht dat we weer op het droge stonden, maar wat was het gaaf!

Addio

Wat is het vreselijk snel gegaan allemaal en wat zal ik het hier gaan missen! Alle mensen die ik hier heb ontmoet, de zon, het eten, de mooie steden en vooral het fantastische landschap en de zee. Wat zal het weer wennen zijn als ik terug ben in het koude Nederland. Gelukkig heb ik afgelopen dagen nog flink kunnen genieten. En natuurlijk zal het ook heel fijn zijn om iedereen weer te zien!

Liefs,

Marinda

Time flies when you're having fun!

Ciao!

Inmiddels zijn we weer al twee weken verder. En dat betekent ook dat ik hier nog maar 11 dagen ben! De tijd vliegt echt voorbij. Na de ‘verhuizing’ is er een heleboel verandert. Vanaf toen ben ik hele dagen op Ruben gaan passen.

La spiaggia e il sole

We gaan elke ochtend naar het strand en daar moeten we al vroeg zijn, anders hebben we geen plek meer om te parkeren. Het is namelijk zo druk dat alles om 9 uur al vol staat. En dat komt niet door de toeristen, want die zijn er hier niet zo veel, maar alle locals liggen al vroeg op het strand. De meesten komen rond 9 uur en gaan rond lunchtijd weer weg. Dit omdat het ’s middags zo verschrikkelijk warm is dat het niet uit te houden is op het strand. Zeker niet als je geen parasol bij hebt. Het is hier gemiddeld 30 graden en ik dacht in het begin dat ik de enige was die zo’n last van de hitte had, maar ik heb nu al van verschillende Italianen gehoord dat dit een uitzonderlijk warme zomer is. De laatste warme zomer als deze was in 2002 heb ik me wijs laten maken. Ik ben dus gelukkig niet de enige die af en toe loopt te klagen over het weer, want zelfs de Italianen hebben er last van. Ik ben wel blij dat we juli in Lerca doorbrengen, want ik begreep dat het kwik in Lodi regelmatig naar de 40 graden stijgt!

La macchina

Om op het strand te komen, moeten we een stukje met de auto rijden. Het is niet ver weg, maar we wonen nu in de ‘bergen’ dus dat betekent dat het hier behoorlijk stijl is. Met de fiets zou het bijna onmogelijk zijn om weer thuis te komen, omdat je dan tegen de helling op moet. En met een kind en allerlei strandspullen is dat niet zo een goed idee. Mijn gastfamilie heeft nog een derde auto, een opel tigra, en daar mag ik in rijden. Toen ik te horen kreeg dat ik hier met de auto zou moeten gaan rijden, was ik best een beetje zenuwachtig. Ten eerste omdat iedereen hier zich als een malloot gedraagt op de weg. Ik sta er van te kijken dat er hier niet meer ongelukken gebeuren, want iedereen doet lekker waar hij zin in heeft. Ze steken hier over zonder te kijken, halen links en rechts in en gaan midden op de weg rijden in plaats van een rijbaan te kiezen op de snelweg. En ten tweede omdat de wegen hier zo stijl zijn en vol haarspeldbochten zitten en dat ben ik in ons vlakke kikkerlandje natuurlijk totaal niet gewend. In het weekend dat we hier aankwamen heb ik samen met Mario een oefenrondje gereden en dat ging gelukkig super goed. Ben er nu al helemaal aan gewend en ga mezelf geloof ik ook al een beetje als een Italiaanse chauffeur gedragen ;-)

La settimana scorsa

Het zomer seizoen is hier nu echt begonnen en dat kun je ook goed merken. ’s Avonds zijn er nog veel mensen op straat te vinden en er hangt echt een vakantiesfeer. We gaan nu vaak ’s avonds nog weg als Mario of Reka thuis komen. We zijn naar een festival in een dorpje verderop geweest. Daar hebben we samen met een vriendin van Reka gezellig gegeten. Verder zijn we naar Arenzano geweest voor aperitivo, naar Celle Ligure om te wandelen en te eten, we hebben tapas gegeten op het strand en uiteraard zijn we ook bij nonna wezen eten.

Finale Ligure

Afgelopen weekend ben ik naar Finale Ligure geweest. Dat een dorpje wat ook aan de kust ligt een stukje ten noorden van Lerca. ’s Ochtends heb ik daar rondgelopen en ben ik naar Finale Borgo geweest. Dat was een klein stukje typisch Italië verstopt tussen de woonwijken. Als je niet weet waar je moet zoeken dan zou je het nooit vinden. Het was daar heel mooi, met smalle straatjes, gekleurde huizen, gezellige pleintjes, kathedralen en achteraf winkeltjes. Precies zoals wij ons Italië voorstellen. In Finale Ligure waren heel wat meer toeristen dan in de omgeving van Lerca. ’s Middags heb ik uiteraard heerlijk op het strand gelegen.

Gli ultimi giorni

Kan het nog steeds niet geloven dat het al weer bijna voorbij is. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik op de helft van mijn verblijf hier was en nu ga ik al bijna naar huis! En er zijn nog zo veel dingen die ik wilde zien of doen waar helemaal geen tijd voor is. Deze laatste dagen wil ik vooral met mijn gastfamilie doorbrengen, want ik heb al besloten dat ik zeker nog eens naar Italië terug ga en ik ga er maar van uit dat al die steden en gebouwen er dan nog steeds staan dus dat ik die altijd nog kan zien. Het is tenslotte maar 1,5 uur vliegen. Het is aftellen nu, maar ook nog volop genieten van die laatste dagen die eigenlijk een beetje als vakantie aanvoelen.

Liefs,

Marinda

Just a few weeks left...

Ciao a tutti,

Het is al weer een tijd geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt en omdat verschillende mensen zich afvroegen of alles nog goed gaat hier, heb ik toch maar weer een verhaal in elkaar gedraaid.

Om te beginnen gaat het hier prima. Een beetje warm, maar ik heb begrepen dat het in Nederland ongeveer dezelfde temperatuur is, dus ik heb niks te klagen. Vanaf begin juni pas ik halve dagen op Ruben. Hij gaat ’s ochtends naar het kinderdagverblijf en ’s middags vanaf 13.00 tot ’s avonds 19.00 pas ik dan op hem. Het is heerlijk om de ochtend nog lekker voor mezelf te hebben, want dan kan ik naar de markt, lekker shoppen en dingen bezichtigen. Maar vanaf vandaag is dat voorbij, want vanavond gaan we naar het huis in Liguria verhuizen en daar zullen we heel juli blijven. Dat betekent dat ik dus hele dagen op Ruben ga passen, omdat het kinderdagverblijf in verband met de zomervakantie gesloten is.

Giugno

In de afgelopen weken is er heel veel gebeurd. De eerste weken waren heel erg wennen en moesten we allemaal onze draai vinden. Daarna ging het helaas een paar weken wat minder. De oorzaak hiervan was een miscommunicatie over de duur van mijn verblijf hier. Voordat ik in Nederland wegging, heb ik aangegeven dat ik hier voor drie maanden zou blijven en dat we daarna wel zouden zien of ik nog langer zou blijven. Dit was ook bevestigd en voor mij een duidelijke afspraak. Helaas was mijn gastfamilie er vanuit gegaan dat ik zeker tot eind dit jaar zou blijven, omdat hun organisatie hier in Italië niet duidelijk aan hun had doorgegeven dat ik maar tot eind juli zou blijven. Voor mijn gastfamilie was het dus een verrassing dat ik eind juli weg zou gaan en daar waren ze uiteraard niet blij mee. Heel begrijpelijk, want nu moeten ze opeens op zoek naar een andere au pair terwijl ze daar helemaal niet op gerekend hadden. Maar helaas heeft dat er wel voor gezorgd dat we een paar minder fijne weken hebben gehad. Gelukkig hebben we er veel over gepraat en hebben we de draad daarna weer opgepakt, zodat ik hier toch een fijn verblijf kan hebben en op een leuk avontuur terug kan kijken. In de weken daarna heb ik weer verschillende plaatsen bezocht en genoten van allerlei Italiaanse dingen.

Cinque Terre

Ik ben bijvoorbeeld in Cinque Terre in Liguria geweest. Dat zijn vijf dorpjes die dicht bij elkaar langs de kust liggen. De dorpjes zijn met de auto bijna onbereikbaar. De enige manier om er te komen is met de trein of lopend. Heel bekend is dan ook het wandelpad tussen deze vijf dorpen. In 1 dag tijd zou je van het eerste dorp naar het laatste dorp kunnen lopen. Dat was dan ook mijn bedoeling om die dag te gaan doen, maar helaas waren grote stukken van het pad langs de kust gesloten vanwege stenen die langs de rotsen naar beneden vallen. Door deze vallende stenen zijn al een paar toeristen om het leven gekomen, dus vandaar dat het pad gesloten blijft. ’s Ochtends heeft Mario me op het station gebracht en vanaf daar was het ongeveer 2 uur met de trein om in het eerste dorpje, Monterosso, aan te komen. Vanaf Monterosso heb ik het pad langs de kust naar het volgende dorp genomen. Dit bleek een pad over de rotsen en kliffen met ontelbaar veel treden te zijn. Het was heel zwaar, maar zeker de moeite waard. Want om elke bocht had je een ander adembenemend uitzicht over de zee, de rotsen, de wijngaarden en de dorpjes. Na twee uur kwam ik in Vernazza aan en daar heb ik even uitgepuft, omdat zo’n klimtocht met 27 graden toch wel pittig is. Nadat ik het dorpje bezichtigd had ben ik gaan informeren naar het vervolg van het pad en toen bleek dat de rest gesloten was. Dus vanaf hier heb ik de trein genomen naar het volgende dorp, Corniglia. En vanaf daar ben ik met de trein ook naar Manarola en Riomaggiore gegaan. Aan het eind van de dag weer met de trein terug. Ik was ontzettend moe, maar had het voor geen goud willen missen!

Verona

Verder ben ik twee weken geleden een dagje naar Verona geweest. Reka en Mario waren er erg enthousiast over en ook anderen hadden alleen maar positieve verhalen. Dus wilde ik er nu zelf wel eens heen. De dag begon al goed, want toen ik op Milano Centrale stond, bleek dat alle treinen voor de komende uren volgeboekt waren, wat betekende dat ik twee uur moest wachten om een trein naar Verona te kunnen pakken. Gelukkig is Milano Centrale best groot, dus heb ik daar maar een beetje geshopt. Uiteindelijk kon ik dan toch een trein pakken en kwam ik rond de middag in Verona aan. Natuurlijk was dat veel te laat om alles op het gemakje te kunnen bekijken. Dus heb ik een plattegrondje gekocht, besloten wat ik allemaal wilde zien en als een malle die route gaan lopen. En ze hadden allemaal gelijk, Verona was echt fantastisch! Ik zeg altijd dat ik niet in een stad zou kunnen wonen, maar dit was een stad waar ik het best uit zou houden. Ik ben naar de Arena geweest, de Duomo, verschillende kerken, een prachtig park en uiteraard naar het huis van Julia (uit Romeo en Julia). Ook dit was weer een geslaagd stedentripje.

Milano e au pairs

Lodi ligt niet zo ver van Milaan vandaag, het is ongeveer een half uurtje met de trein. Daar ben ik dan ook al verschillende keren geweest. De eerste twee keer had ik daar afgesproken met andere au pairs. Ze zijn allebei Duits en waren heel aardig. Ontzettend leuk om hun verhalen over hun ervaringen en gezinnen te horen. Dan blijkt dat je echt niet de enige bent en dat ook zij moesten wennen en niet goed weten wat ze met bepaalde situaties aan moeten. Helaas zijn zij inmiddels alweer naar Duitsland vertrokken.

Twee weken geleden ben ik met ongeveer 12 andere au pairs in een park in Milaan wezen picknicken. Ze kwamen uit allerlei verschillende landen en sommige waren al langere tijd in Italië en anderen waren de dag ervoor net aangekomen. Het was echt heel gezellig en ontzettend leuk om weer anderen te ontmoeten. We hebben de dag afgesloten met aperitivo, dat is hier heel bekend hier in Italië. Het betekent dat je tussen 18.00 en 20.00 ergens wat gaat drinken en daar allerlei lekkere hapjes bij krijgt. Na de aperitivo ga je dan nog uit eten.

In de zomer gaan er hier heel veel au pairs weg en komen er ook weer heel veel nieuwe. Dat maakt het soms wel lastig om andere mensen echt te leren kennen, want meestal kan ik ze maar 1 of 2 keer zien omdat ik in Lodi woon. In Lodi wonen er geen au pairs, dus hier is het helemaal onmogelijk om met iemand af te spreken, omdat er bijna niemand Engels spreekt.

Amare

Afgelopen weekend was het laatste weekend in Lodi en toen was Arjan hier. Ondanks dat hij met zijn voet in het gips zit is hij toch gekomen! Hij was hier op vrijdag en is op maandag weer naar huis gegaan. Omdat hij met krukken moet lopen, kon ik hem hier niet veel laten zien. Op zaterdag zijn we naar de Expo gegaan. Dat is een groot internationaal event en dat was dit jaar in Milaan. Het event gaat over gezonder leven en milieuvriendelijk consumeren. Het thema was dit jaar voedsel. Verschillende landen presenteren zich daar en geven uitleg en presentaties over hun aanpak van bepaalde problemen. Het was leuk om een keer gezien te hebben. Omdat Arjan niet zo ver kon lopen, hadden we een scoot mobiel voor hem gehuurd. Uiteindelijk kwam dat ding nog heel goed van pas. Er stonden bij verschillende paviljoenen namelijk enorme rijen en omdat hij ‘niet goed ter been’ was mochten wij uiteraard gebruik maken van de invaliden ingang. Dat heeft ons heel wat uren wachten bespaard ;-)

Torna a Olanda

De afgelopen weken zijn enorm snel gegaan. Mijn vlucht naar Nederland is inmiddels al geboekt. Ik zal dinsdagavond 28 juli weer in het vliegtuig naar huis zitten. Dat betekent dat ik nog maar een paar weken hier ben. Het is heel onwerkelijk hoe snel het voorbij gevlogen is en wat er allemaal is gebeurd in zo’n korte tijd. Het is met ups en downs gegaan, maar ik heb het hier zeker naar mijn zin gehad. Het is jammer om dit avontuur al bijna af te gaan sluiten, maar ik kijk er ook naar uit om weer terug naar Nederland te gaan en iedereen weer te zien!

Tot snel!

Liefs,

Marinda

Carpe diem

Buonasera,

Zo, ik ben al weer bijna twee weken in Italië. De tijd vliegt. De afgelopen weken heb ik zo veel nieuwe dingen gezien en geproefd dat ik niet weet waar ik moet beginnen.

Liguria

Inmiddels ben ik ook al twee keer in het huis in Liguria geweest, dat is ook een appartement, maar heel anders dan in Lodi. In Lodi wonen we in de ‘stad’ en in Liguria is het huis heel afgelegen. Het zijn wat huizen bij elkaar midden tussen de bergen. Er zijn geen winkels of andere faciliteiten. In deze tijd van het jaar is het er ook nog heel erg rustig, want voor de meeste gezinnen is hun huis in Liguria hun tweede huis, waar ze de zomer doorbrengen. En aangezien het seizoen nog niet is begonnen, zijn wij één van de weinige gezinnen die daar regelmatig komen. Hier in Italië is het heel normaal dat je twee of drie huizen hebt. Dat komt omdat hun familie vroeger verschillende huizen heeft gebouwd en die worden aan elkaar door gegeven. De omgeving is er echt ontzettend mooi. Het is midden tussen de bergen en aan één zijde kijk je uit over de zee. Bij helder weer heb je een onwijs gaaf uitzicht. En ’s avonds als het donker wordt zie je bij de zee de stad Genoa liggen met overal lichtjes.

Genoa

Afgelopen weekend ben ik in Genoa geweest. Dat is de hoofdstad van de provincie Liguria en tevens ook de grootste havenstad van Italië. De stad ligt tussen de bergen en de zee en is langs de kust opgebouwd. Daardoor heeft het een hele lange, smalle stad. Je doet er zeker een uur over om van de ene kant van de stad naar de andere kant te komen. Daar ben ik naar het tweede grootste aquarium van Europa geweest en daarna uiteraard nog even de stad in. En toen was het tijd om de juiste bus op te gaan zoeken. Reka had me namelijk met de auto ergens in de stad afgezet en zij was terug gereden naar kantoor om daar nog even te werken. Dus we hadden ergens op een kruispunt afgesproken en vanaf daar zou ik dan mee terug naar huis rijden. Maar dan moest ik wel eerst dat kruispunt zien te vinden en daarvoor moest ik eerst een half uur met de bus. Dus op naar het busstation. Eerst kon ik de juiste bus niet vinden. Daarna kwam die bus aangereden en bleek hij al overvol te zitten, dus dat werd wachten op de volgende. Toen de tweede aan kwam rijden, zat ook die overvol. Dus ik heb me maar bij de meute in de bus gevoegd en op naar het juiste kruispunt. Na een paar minuten ging ik twijfelen of ik toch wel de goede bus had, want we reden wel erg verder de stad in. Maar uiteindelijk ben ik toch op het juiste kruispunt beland en heeft Reka me tussen alle mensen kunnen vinden.

Portofino

De dag daarna zijn we naar Portofino geweest. Dat is één van de mooiste plaatsen van Liguria. Het is een klein dorpje aan de kust, waar de rijkere mensen wonen. Wanneer je daar een huis wil kopen moet je een flink bedrag neerleggen, want er staan daar huizen van miljoenen euro’s. De jachten die in de haven liggen zijn enorm en in de winkels betaal je minimaal €200,- voor een shirt. Wanneer er ‘speciale’ gasten zijn, wordt zelfs de weg er naartoe afgesloten. Het is een enorm toeristische trekpleister. En toen ik daar eenmaal was begreep ik ook waarom. Het dorpje is typisch Italiaans met de gekleurde huisjes en azuurblauwe zee. En het uitzicht is er fantastisch. Aan de ene kant kon je uitkijken over de baai en aan de andere kant over de zee. Na Portofino zijn we nog naar een klein vissersdorpje geweest. Daar was het heel wat rustiger, maar ook heel mooi. In dit dorpje is een speciale traditie. Er hangen in het dorp enorme steelpannen en één keer per jaar halen ze die van de muur om er vis in te bakken. Ze vullen de pan met olie, hangen er netten vol vis in en als het gaar is kun je gratis een portie halen. Helaas was het net de week ervoor geweest, dus ik heb alleen een enorme lege pan midden op het plein zien staan. Het was echt een fantastisch weekend en een ervaring om nooit te vergeten.

Nonna

Vorige weekend ben ik voor het eerst bij nonna, de moeder van Mario, geweest. Zij is echt een enorm lieve, warme en zorgzame vrouw. Ze is heel gastvrij en verwelkomde me dan ook hartelijk. Natuurlijk spreekt ze geen Engels, dus wordt er veel Italiaans gesproken als we daar zijn. Wel vertalen Mario en Reka veel wat er gezegd wordt. Bij nonna heb ik al van alles geproefd. Daar heb ik torte verdura (groente quiche), Italiaanse calamare (inktvis), focaccia (soort brood) en allerlei andere dingen gegeten. Als we naar haar toe gaan vraagt ze altijd wat ik wil eten, zodat ze dat klaar kan maken. Maar ik wil graag de Italiaanse specialiteiten proeven, dus ik laat haar het menu graag samenstellen.

Il cibo

In de afgelopen paar weken heb ik al van alles gegeten. Typisch Italiaanse dingen, maar ook totaal niet Italiaanse dingen. Ik heb octopus gegeten, paardenbiefstuk, risotto, pasta’s, groente taarten en vreemde soorten fruit. Ook heb ik al heel wat soorten kaas en tomaten geproefd, terwijl ik dat niet eens lust! En ik ben natuurlijk helemaal verslingerd aan het Italiaanse ijs. Dat is hier echt super lekker. Je kunt ook echt het verschil proeven tussen de ene Gelateria en de andere. Eten moet hier vers zijn en ook met producten van goede kwaliteit bereidt worden. Eten is hier gewoon een feestje in plaats van een gewoonte.

Scuola

Sinds vorige week maandag zit ik ook op Italiaanse cursus. Ik ben ingestroomd aan het eind van het schooljaar, wat betekent dat ik maar een maand les heb. Maar alles is beter dan niets. De cursus is eigenlijk bedoeld voor immigranten. Ik ben dan ook de enige Europeaan van de klas, de rest zijn Aziaten en Arabieren. Het communiceren is vaak erg lastig, omdat zij gebrekkig Italiaans spreken en geen Engels. En helaas versta ik nog geen Chinees of Arabisch. Maar het is erg leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en vaak ook grappig als we elkaar niet begrijpen. De docenten ratelen aan één stuk door Italiaans. En de eerste lessen begreep ik dan ook niks van wat ze bedoelden. Dan gingen ze voor mijn tafeltje staan, wilde gebaren maken en dan verwachtten ze maar dat ik het begreep. Hilarisch om te zien natuurlijk. Gelukkig gaat dat nu al een stuk beter. Ik begrijp ook steeds meer wat mensen tegen me zeggen in de winkel bijvoorbeeld. En wanneer Reka en Mario met elkaar praten probeer ik dat goed te volgen en vraag ik daarna waar ze het precies over hadden.

Ospedale

Toen ik afgelopen donderdag op school zat belde Reka me opeens. Of ik direct naar huis wilde komen, want Mario lag in het ziekenhuis. Natuurlijk schrok ik enorm en heb ik mijn spullen gepakt en ben naar huis gegaan. Ze kon me aan de telefoon nog niet veel vertellen. Hij was tijdens een conferentie in elkaar gezakt, zag heel wit en ademde bijna niet meer. Het eerste waar ik aan dacht was een tia of een hartinfarct. Ze hadden hem met de ambulance weggebracht en ze waren hem nog aan het onderzoeken, dus verder wist ze ook nog niets. Toen ik thuis kwam heb ik Ruben opgevangen. Ik heb voor hem gekookt en hem daarna in bad gedaan. En omdat ze toen nog niet thuis waren uiteindelijk ook maar op bed gelegd. Dat was dus het eerste avondje oppassen, wat heel goed verliep, maar natuurlijk vervelend dat het om deze reden was. Uiteindelijk kwamen ze heel laat samen thuis. Het bleek dat Mario enorm was uitgedroogd. In combinatie met de hitte van die dag en stress was dit dus het resultaat. In het ziekenhuis had hij drie zakken vocht gehad en hij voelde zich al een stuk beter. Gelukkig was het dus niet zijn hart en viel het mee, maar we waren allemaal wel flink geschrokken!

Sole

Het weer hier is super. Al is het wel heel verschillend of je in Lodi of in Liguria bent. In Lodi is 27 graden warm en plakkerig. Wanneer je diezelfde temperatuur in Liguria hebt is het perfect. In Liguria staat er is er altijd wind, dus dat maakt de temperatuur wat aangenamer. Ik loop nu al wel eens te klagen dat het zo warm is in Lodi en dan heeft Mario, als echte Italiaan, nergens last van. In juli is het in Lodi helemaal niet om uit te houden en dan zijn er blijkbaar ook enorm grote muggen. Gelukkig wonen we dan een tijdje in Liguria. Het heeft hier sinds ik hier ben ook al twee keer geregend, maar dan koelt het niet echt af. Je kunt hier dan nog steeds in je shirtje naar buiten.

Het is hier nog steeds enorm wennen, maar het gaat wel steeds beter. Ik weet de weg hier nu al redelijk goed, ken het gezin wat beter en heb wat routine omdat ik naar school ga. Ben benieuwd wat er verder allemaal nog staat te gebeuren de komende maanden. Uiteraard hou ik jullie af en toe op de hoogte.

Liefs,

Marinda

Italy here I come!

Ciao!

Even een update vanuit het zonnige zuiden! Zoals je begrijpt ben ik inmiddels in Italië. Gisteren ben ik ’s ochtends weggebracht naar Brussel, om daar in het vliegtuig te stappen. Het was nog maar de tweede keer om te vliegen en de eerste keer dat ik alleen zou gaan, dus ik was best zenuwachtig. Achteraf helemaal nergens voor nodig want alles liep op rolletjes.

Flying high

Nadat ik mijn bagage had ingecheckt moesten we nog een tijdje wachten. En toen het eenmaal tijd was om afscheid te nemen was het toch wel even moeilijk. Maar met het idee in mijn achterhoofd dat het maar voor een paar maanden is ben ik toch maar door de douane gegaan. Daar ging alles prima en vervolgens was het zoeken naar de juiste gate. Het gatenummer van mijn vlucht was nog niet bekend, dus moest ik nog een kwartiertje wachten. Toen op het informatiebord verscheen dat ik bij gate 9 moest zijn, ben ik daarheen gelopen met een hele stoet andere passagiers. Bij de gate moest ik ook nog even wachten, maar al snel konden we gaan boarden. We konden zo door de schuifdeuren naar buiten lopen, naar de trappen bij het vliegtuig om vervolgens in te stappen. Mijn stoel had ik zo gevonden en al snel zat ik klaar om aan de vlucht te beginnen. Helaas was er een kleine vertraging, dus moesten we weer een tijdje wachten. Gelukkig zaten we al wel in het vliegtuig, want ondertussen was het flink gaan regenen. Uiteindelijk was het dan toch zo ver, tijd om op te stijgen! Ik had me erop voorbereid dat ik enorm veel last van mijn oren zou krijgen, aangezien dat de vorige keer ook zo was. Gelukkig heb ik deze keer helemaal nergens last van gehad. Na een kleine twee uur vliegen kwamen we aan in Milaan. Daar landden we op Bergamo, waar ze blijkbaar met onderhoudswerkzaamheden bezig zijn, waardoor het hele vliegveld op z’n kop staat. Nadat we waren uitgestapt, moesten we met z’n allen in een bus die ons naar de ruimte bracht waar je je bagage op kunt halen. Op geen enkel bord stond op welke band onze bagage zou komen, maar de andere passagiers schenen allemaal precies te weten waar we moesten zijn, dus ben ik daar maar achter aangelopen. Mijn koffer kwam als eerste over de band, dus die heb ik eraf gevist en ik ben gelijk doorgelopen naar de aankomsthal.

Finally in Italy

Reka wist niet zeker of ze op tijd zou kunnen zijn om mij op te halen, maar gelukkig zat ze al te wachten. Ik kreeg een heel hartelijk welkom en voelde me gelijk om mijn gemak. We zijn naar de auto gelopen en hebben samen de loodzware koffers erin gegooid. Vanaf Bergamo was het ongeveer een uur rijden naar Lodi in verband met het drukke verkeer. Na een paar minuten zijn we gestopt bij een tankstation om even wat te drinken te halen en te tanken. Toen ik uit de auto was en naar de shop wilde lopen zei Reka dat ik mijn tas mee moest nemen, omdat die anders gegarandeerd gejat zou worden. Daar moest ik nog even aan wennen. Toen we gingen afrekenen in de shop, legde Reka uit dat je altijd en overal je bonnetjes mee moet nemen. In Nederland wijzen we dat vaak af, maar dat is hier dus niet gebruikelijk. Daarna gingen we tanken, wat hier dus ook heel anders gaat. Je bestelt benzine bij iemand van het tankstation, die tankt jouw auto vol, wast ondertussen je ramen en vervolgens betaal je met de pinpas. Nog maar een paar minuten in Italie en ik had al vanalles geleerd.

Home sweet home

Na de stop bij het tankstation zijn we doorgereden naar Lodi. Daar aangekomen zijn we eerst naar de supermarkt geweest om vervolgens naar huis te gaan. Ik was heel benieuwd waar ik terecht ging komen, want ik had het huis alleen op Google Earth gezien en ik wist niet eens zeker of dat wel het juiste was. Toen we hier aankwamen bleek het toch hetzelfde huis te zijn. De familie woont op de bovenste verdieping van een ‘flat’ met twee etages. Het appartement is veel mooier en ruimer dan ik me had voorgesteld. Het is ontzettend gezellig en licht ingericht. Ik slaap op de kamer van Ruben, die tijdens mijn verblijf bij zijn ouders slaapt. De familie gaf al aan dat ze hier wonen, omdat het handiger is voor hun werk. Mario werkt in een kantoor aan het eind van de straat en het kantoor waar Reka werkt is een paar straten verder. Nadat we alles hadden uitgeladen, moest Reka de auto nog gaan parkeren. Dat doet ze dus bij het kantoor van haar werk, wat betekende dat ze even een half uurtje weg zou zijn. In die tussentijd kwamen Monika (de oppas) en Ruben thuis. Ruben kwam al huilend binnen en toen hij zag dat er opeens een vreemde in zijn huis zat, werd het er niet beter op. Ik vroeg me af of dat wel goed zou komen, maar een paar minuten later was er niks meer aan de hand en hebben we gezellig samen gespeeld, Ruben met een grote lach op zijn gezicht en ik opgelucht. Niet veel later kwam Mario thuis. Ook hij was ontzettend aardig en heette me welkom in Italie en in hun familie. Ik had begrepen dat Mario geen Engels sprak, maar hij begon gelijk een heel verhaal tegen me af te steken in het Engels! Zijn Engels is niet perfect en dat van mij ook niet, dus we begrijpen elkaar soms verkeerd maar het is al zo fijn dat hij dus wel Engels spreek en we gezellig samen kunnen kletsen als Reka er niet is. Dat hebben we dan ook al een heleboel gedaan, want Reka had gisteravond een afspraak bij de kapper, waardoor ze niet mee kon eten en pas later op de avond terug was. Ik heb dus de eerste avond gezellig met de mannen gegeten. Heerlijke zalm met aardappelpuree. Net toen we het eten hadden opgeschept, bedacht Mario zich opeens dat hij nog water moest kopen. En de winkel zou bijna gaan sluiten dus moest hij daar direct om. Dus hup, jas aan, geld mee en hij was vertrokken. Blijkbaar zie ik er heel betrouwbaar uit, want opeens zat ik daar alleen met Ruben. Gelukkig was die ontzettend lief en heb ik hem alvast maar eten gegeven tot Mario terug was.

Mario en Reka zijn ontzettend behulpzaam. Ze hebben er al over nagedacht waar ik een taalcursus kan volgen, een SIMkaart kan halen, hoe ik mijn dagen in kan vullen en al van alles geregeld om mijn verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken. Ze zijn ook enorm gastvrij, ik mag pakken waar ik zin in heb en doen en laten wat ik wil. Het is al alsof ik hier echt woon, ook al ben ik er nog maar een dag.

First night

Afgelopen nacht was nog niet zo’n succes. Ik heb niet veel geslapen, maar dat kwam waarschijnlijk door de hitte en de spanning. Vast ook door alle vreemde geluiden die je niet gewend bent. En mijn bed kraakte enorm, dus ik durfde me bijna niet te bewegen, bang dat ik iemand wakker zou maken.

First day

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Ruben is hier de wekker en die was om 06.15 wakker. We hebben samen ontbeten en iedereen heeft zich op het gemak klaar gemaakt. Ik ben met Reka meegelopen naar het kinderdagverblijf, wat hier ongeveer 10 minuten vandaan is, zodat ik alvast wist waar het ongeveer zit. Alleen terug lopen was niet zo moeilijk. Toen ik weer thuis was heb ik nog wat bagage uitgepakt en het een en ander in het huishouden gedaan. Daarna ben ik naar de markt gegaan, die is een straat verder en dat is twee keer in de week. De markt is precies in het centrum, dus ik ben gelijk ook even door de winkelstraat gelopen. Toen ik het meeste had gezien en een plattegrond van het stadje had gekocht ben ik weer naar huis gegaan. Daar heb ik gnocchi voor mezelf gekookt, Reka had vanmorgen even snel uitgelegd hoe dat moest, en dat was heerlijk. Het koken van mijn eerste echte Italiaanse maaltijd is dus een feit! Vanmiddag heb ik nog een afspraak bij een taalinstituut om te kijken wat de mogelijkheden zijn om een cursus Italiaans te volgen. Daarna ga ik samen met Monika Ruben ophalen van het kinderdagverblijf en zullen we op hem passen tot zijn ouders thuis komen.

Dit weekend gaan we naar hun huis in Liguria, aan de kust. Waarschijnlijk vertrekken we morgenavond. Zaterdag zullen we gaan lunchen bij de moeder van Mario en wanneer het lekker weer is ook nog even naar het strand natuurlijk. Op dit moment is het hier 23 graden en schijnt het zonnetje, hopelijk is dat tijdens het weekend ook het geval.

Ik heb enorm veel zin om naar Liguria te gaan, ben heel benieuwd naar hun huis en de familie daar.

Liefs,

Marinda

Italy here I come!

Ciao!

Even een update vanuit het zonnige zuiden! Zoals je begrijpt ben ik inmiddels in Italië. Gisteren ben ik ’s ochtends weggebracht naar Brussel, om daar in het vliegtuig te stappen. Het was nog maar de tweede keer om te vliegen en de eerste keer dat ik alleen zou gaan, dus ik was best zenuwachtig. Achteraf helemaal nergens voor nodig want alles liep op rolletjes.

Flying high

Nadat ik mijn bagage had ingecheckt moesten we nog een tijdje wachten. En toen het eenmaal tijd was om afscheid te nemen was het toch wel even moeilijk. Maar met het idee in mijn achterhoofd dat het maar voor een paar maanden is ben ik toch maar door de douane gegaan. Daar ging alles prima en vervolgens was het zoeken naar de juiste gate. Het gatenummer van mijn vlucht was nog niet bekend, dus moest ik nog een kwartiertje wachten. Toen op het informatiebord verscheen dat ik bij gate 9 moest zijn, ben ik daarheen gelopen met een hele stoet andere passagiers. Bij de gate moest ik ook nog even wachten, maar al snel konden we gaan boarden. We konden zo door de schuifdeuren naar buiten lopen, naar de trappen bij het vliegtuig om vervolgens in te stappen. Mijn stoel had ik zo gevonden en al snel zat ik klaar om aan de vlucht te beginnen. Helaas was er een kleine vertraging, dus moesten we weer een tijdje wachten. Gelukkig zaten we al wel in het vliegtuig, want ondertussen was het flink gaan regenen. Uiteindelijk was het dan toch zo ver, tijd om op te stijgen! Ik had me erop voorbereid dat ik enorm veel last van mijn oren zou krijgen, aangezien dat de vorige keer ook zo was. Gelukkig heb ik deze keer helemaal nergens last van gehad. Na een kleine twee uur vliegen kwamen we aan in Milaan. Daar landden we op Bergamo, waar ze blijkbaar met onderhoudswerkzaamheden bezig zijn, waardoor het hele vliegveld op z’n kop staat. Nadat we waren uitgestapt, moesten we met z’n allen in een bus die ons naar de ruimte bracht waar je je bagage op kunt halen. Op geen enkel bord stond op welke band onze bagage zou komen, maar de andere passagiers schenen allemaal precies te weten waar we moesten zijn, dus ben ik daar maar achter aangelopen. Mijn koffer kwam als eerste over de band, dus die heb ik eraf gevist en ik ben gelijk doorgelopen naar de aankomsthal.

Finally in Italy

Reka wist niet zeker of ze op tijd zou kunnen zijn om mij op te halen, maar gelukkig zat ze al te wachten. Ik kreeg een heel hartelijk welkom en voelde me gelijk om mijn gemak. We zijn naar de auto gelopen en hebben samen de loodzware koffers erin gegooid. Vanaf Bergamo was het ongeveer een uur rijden naar Lodi in verband met het drukke verkeer. Na een paar minuten zijn we gestopt bij een tankstation om even wat te drinken te halen en te tanken. Toen ik uit de auto was en naar de shop wilde lopen zei Reka dat ik mijn tas mee moest nemen, omdat die anders gegarandeerd gejat zou worden. Daar moest ik nog even aan wennen. Toen we gingen afrekenen in de shop, legde Reka uit dat je altijd en overal je bonnetjes mee moet nemen. In Nederland wijzen we dat vaak af, maar dat is hier dus niet gebruikelijk. Daarna gingen we tanken, wat hier dus ook heel anders gaat. Je bestelt benzine bij iemand van het tankstation, die tankt jouw auto vol, wast ondertussen je ramen en vervolgens betaal je met de pinpas. Nog maar een paar minuten in Italie en ik had al vanalles geleerd.

Home sweet home

Na de stop bij het tankstation zijn we doorgereden naar Lodi. Daar aangekomen zijn we eerst naar de supermarkt geweest om vervolgens naar huis te gaan. Ik was heel benieuwd waar ik terecht ging komen, want ik had het huis alleen op Google Earth gezien en ik wist niet eens zeker of dat wel het juiste was. Toen we hier aankwamen bleek het toch hetzelfde huis te zijn. De familie woont op de bovenste verdieping van een ‘flat’ met twee etages. Het appartement is veel mooier en ruimer dan ik me had voorgesteld. Het is ontzettend gezellig en licht ingericht. Ik slaap op de kamer van Ruben, die tijdens mijn verblijf bij zijn ouders slaapt. De familie gaf al aan dat ze hier wonen, omdat het handiger is voor hun werk. Mario werkt in een kantoor aan het eind van de straat en het kantoor waar Reka werkt is een paar straten verder. Nadat we alles hadden uitgeladen, moest Reka de auto nog gaan parkeren. Dat doet ze dus bij het kantoor van haar werk, wat betekende dat ze even een half uurtje weg zou zijn. In die tussentijd kwamen Monika (de oppas) en Ruben thuis. Ruben kwam al huilend binnen en toen hij zag dat er opeens een vreemde in zijn huis zat, werd het er niet beter op. Ik vroeg me af of dat wel goed zou komen, maar een paar minuten later was er niks meer aan de hand en hebben we gezellig samen gespeeld, Ruben met een grote lach op zijn gezicht en ik opgelucht. Niet veel later kwam Mario thuis. Ook hij was ontzettend aardig en heette me welkom in Italie en in hun familie. Ik had begrepen dat Mario geen Engels sprak, maar hij begon gelijk een heel verhaal tegen me af te steken in het Engels! Zijn Engels is niet perfect en dat van mij ook niet, dus we begrijpen elkaar soms verkeerd maar het is al zo fijn dat hij dus wel Engels spreek en we gezellig samen kunnen kletsen als Reka er niet is. Dat hebben we dan ook al een heleboel gedaan, want Reka had gisteravond een afspraak bij de kapper, waardoor ze niet mee kon eten en pas later op de avond terug was. Ik heb dus de eerste avond gezellig met de mannen gegeten. Heerlijke zalm met aardappelpuree. Net toen we het eten hadden opgeschept, bedacht Mario zich opeens dat hij nog water moest kopen. En de winkel zou bijna gaan sluiten dus moest hij daar direct om. Dus hup, jas aan, geld mee en hij was vertrokken. Blijkbaar zie ik er heel betrouwbaar uit, want opeens zat ik daar alleen met Ruben. Gelukkig was die ontzettend lief en heb ik hem alvast maar eten gegeven tot Mario terug was.

Mario en Reka zijn ontzettend behulpzaam. Ze hebben er al over nagedacht waar ik een taalcursus kan volgen, een SIMkaart kan halen, hoe ik mijn dagen in kan vullen en al van alles geregeld om mijn verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken. Ze zijn ook enorm gastvrij, ik mag pakken waar ik zin in heb en doen en laten wat ik wil. Het is al alsof ik hier echt woon, ook al ben ik er nog maar een dag.

First night

Afgelopen nacht was nog niet zo’n succes. Ik heb niet veel geslapen, maar dat kwam waarschijnlijk door de hitte en de spanning. Vast ook door alle vreemde geluiden die je niet gewend bent. En mijn bed kraakte enorm, dus ik durfde me bijna niet te bewegen, bang dat ik iemand wakker zou maken.

First day

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Ruben is hier de wekker en die was om 06.15 wakker. We hebben samen ontbeten en iedereen heeft zich op het gemak klaar gemaakt. Ik ben met Reka meegelopen naar het kinderdagverblijf, wat hier ongeveer 10 minuten vandaan is, zodat ik alvast wist waar het ongeveer zit. Alleen terug lopen was niet zo moeilijk. Toen ik weer thuis was heb ik nog wat bagage uitgepakt en het een en ander in het huishouden gedaan. Daarna ben ik naar de markt gegaan, die is een straat verder en dat is twee keer in de week. De markt is precies in het centrum, dus ik ben gelijk ook even door de winkelstraat gelopen. Toen ik het meeste had gezien en een plattegrond van het stadje had gekocht ben ik weer naar huis gegaan. Daar heb ik gnocchi voor mezelf gekookt, Reka had vanmorgen even snel uitgelegd hoe dat moest, en dat was heerlijk. Het koken van mijn eerste echte Italiaanse maaltijd is dus een feit! Vanmiddag heb ik nog een afspraak bij een taalinstituut om te kijken wat de mogelijkheden zijn om een cursus Italiaans te volgen. Daarna ga ik samen met Monika Ruben ophalen van het kinderdagverblijf en zullen we op hem passen tot zijn ouders thuis komen.

Dit weekend gaan we naar hun huis in Liguria, aan de kust. Waarschijnlijk vertrekken we morgenavond. Zaterdag zullen we gaan lunchen bij de moeder van Mario en wanneer het lekker weer is ook nog even naar het strand natuurlijk. Op dit moment is het hier 23 graden en schijnt het zonnetje, hopelijk is dat tijdens het weekend ook het geval.

Ik heb enorm veel zin om naar Liguria te gaan, ben heel benieuwd naar hun huis en de familie daar.

Liefs,

Marinda